رمانِ‌های شراب خام، دل‌کور، داستان جاوید، ثریا در اغماء، درد سیاوش، زمستان ۶۲، شهباز و جغدان، نوشته‌ی اسماعیل فصیح انگار صحنه‌ی نگرشِی هم از پیش‌ اندیشیده ‌شده‌اند که در روبه‌رویی با زمان تنها تغییرِ رنگ می‌دهد. این نگرش که بر تقابلِ فرد با جهانی که در آن می‌زید از یک سو و تنهایی‌ی آدمی در برابرِ ذاتِ هستی از سویی دیگر استوار است، منجر به آفرینشِ قهرمانانی می‌شود که جهانِ رمان‌های اسماعیل فصیح را تبدیل به صحنه‌ی نبردهای حماسی، تسلیم‌های عرفانی و مرگ‌های غریبانه می‌کنند؛ قهرمانانی که پیش از هر چیز برآن‌ اند تا بارِ سنگینِ زمان را از شانه‌های خود فروگذارند و رازِ حضور در زمانِ اسطوره‌ای را بیابند.
اسماعیل فصیح