پس‌لرزه‌های سرکوب سال ۱۳۸۸ همچنان ادامه دارند؛ هنوز چهره‌های شاخص جنبش دانشجویی یا در زندان هستند یا ممنوع‌التحصیل و ممنوع‌الفعالیت و یا در خارج ایران. با این شرایط آیا می‌توان انتظار حرکتی تاثیرگذار از این جنبش داشت؟
توقیف روزنامه “سلام” بمبی بود که خواب چندین ساله جنبش دانشجویی ایران را برآشفت؛ این تحلیل را با نگاهی به حرکت‌های دانشجویی از زمان استقرار حکومت جمهوری اسلامی در ایران تا مقطع مورد نظر یعنی سال ۱۳۷۸ می‌توان تایید کرد.
جمعه ۱۸ تیر ۱۳۷۸ اعتراض دانشجویان خوابگاه دانشگاه تهران به توقیف روزنامه سلام، با حمله نیروهای امنیتی و لباس شخصی به خشونت کشیده شد؛ خشونتی که هرچند تنها یک هفته ادامه پیدا کرد اما تاثیرش را در تمامی سال‌های پس از آن لااقل تا سال ۱۳۸۸ بر جنبش دانشجویی ایران بر جای گذاشت.
حالا اما شرایط تغییر کرده است؛ فعالان دانشجویی آن زمان اینک فارغ‌التحصیل شده‌اند و عملا دیگر راهی به جنبش دانشجویی ندارند. اما دانشجویان کنونی آیا توانسته‌اند پا جای پای دانشجویان ۱۵ سال پیش بگذارند؟ آیا اساسا فضای کنونی دانشگاه‌ها ادامه آن مسیر را طلب می‌کند یا می‌توان گفت که فاز سیاسی جنبش دانشجویی ایران لااقل برای مقطعی به پایان رسیده است؟
