در ایران که صبح از خواب بیدار میشوید باید انتظار شنیدن هر خبر عجیب و غریبی را داشته باشید؛ بخصوص اگر مجلس شورای اسلامی جلسه داشته باشد. اما یک ویژگی دیگر این کشور نازنینمان این است که هرچقدر هم آماده شنیدن خبرهای عجیب باشید، باز هم بعضی وقتها خبری میرسد که شوکهتان میکند.
> مثل همین خبر ممنوعیت عمل وازکتومی. خبر این است که براساس طرحی که فوریت آن در مجلس تصویب شده و طرح «افزایش نرخ باروری و پیشگیری از کاهش رشد جمعیت» نام دارد، اقدامکنندگان به عمل وازکتومی و سقط جنین از ۲ تا ۵ سال زندان و پرداخت دیه محکوم میشوند.
> عمل وازکتومی یا همان «بستن لوله مردان» از سال ۷۲ به بعد در ایران به طور رایگان انجام میشد. اما بعد از فرمان رهبر جمهوری اسلامی درباره افزایش جمعیت، نمایندگان مجلس به این فکر افتادهاند که کسانی را که از امر ملوکانه عدول می کنند و عمل وازکتومی انجام میدهند را مجازات کنند.
> خطر پیرسالی در کشور وجود دارد و اصلاح سیاستهای جمعیتی، البته تا میزانی معقول و منطقی به نظر میرسد، اما اینکه نمایندگان مردم در مجلس برای آلت مردان تصمیم بگیرند و به سیاستهای داخل شورت رجال ورود کنند، امری بیسابقه است. اگرچه ورود به حریم خصوصی مردم به هر نامی در سی و پنج سال گذشته در ایران امری غریب نبوده، اما شاید برای اولین بار است که مجلس یک کشور تا این حد وارد حریم خصوصی مردم شده است. یعنی از این به بعد، مردان باید آلت خود را با سیاستهای جمعیتی کشور هماهنگ کنند.
> اگر سیاستهای تشویقی را بتوان با تک ماده توجیه کرد (که آن هم به جای خودش اشکال دارد) تعیین مجازات برای آلت مردان در شرایطی خاص بیشتر به شوخی شباهت دارد تا واقعیت.
> سالهاست در کشور ما براساس قانون مجازات اسلامی برای رابطه جنسی چارچوب تعیین شده و در واقع دایره فعالیت آلت مردان و زنان محدود به احکام اسلامی شده، اما حالا دیگر انگار کسی اختیار آلت خودش را هم ندارد! یعنی اگر یک مرد بخواهد با خیال راحت و بدون استفاده از کاندوم حتی با همسرش رابطه جنسی داشته باشد و برای جلوگیری از بچهدار شدن، عمل وازکتومی انجام دهد، خلاف قانون انجام داده و باید مجازات شود.
> در کشورهای شمال اروپا هم که نرخ رشد جمعیت پایین و حتی منفی است، مشوقهای متنوعی برای بچهدار شدن پیشبینی شده؛ اما هیچوقت برای اتاق خواب مردم باید و نبایدی تعیین نشده و نخواهد شد. مسوولان عالیرتبه کشور عزمشان بر افزایش صد تا صد و پنجاه میلیونی کشور است. برای سیر کردن شکم این صد میلیون نفر اضافه آیا فکری شده؟ جواب احتمالا همانی است که احمدینژاد گفته بود: آنکه دندان داد نان را هم میدهد. اما آنکه آلت را داده چی؟ نمایندگان مجلس باید دربارهاش تصمیم بگیرند؟ کجای دنیا در مجلس برای محتویات شورت مردم تصمیم میگیرند؟