استناد به رجحان بد به بدتر در سال‌های اخیر در عرصه سیاسی ایران سکه‌ای رایج در میان مدافعان کنش‌های محافظه‌کار و تحول طلبی در چارچوبی نزدیک به عرصه قدرت بوده است. این رویکرد در فضای سیاسی ایران که چشم انداز روشنی برای آینده وجود ندارد ریشه‌دار است. وقتی همواره گذشته وضعیتی مطلوب و نوستالوژیک در برابر حال و آینده دارد و بخش مهمی از جامعه حسرت روز‌های خوب گذشته را می‌خورد، طبیعی است دیگر انتظار روز‌های خوب، یوتوپیایی به نظر می‌رسد. در فضایی فراخوان توسل به گزینش بد  به جای بدتر، در پراتیک سیاسی این روز‌های ایران پژواک بلندی دارد.