ریزش ترس در حکومتهای دیکتاتوری و قد علم کردن دوباره شجاعت
آنگ سان سوچی
آنگ سان سوچی؛ “در حکومتی که وجود ابتدایی ترین حقوق انسانی را رد می کند، ترس روزمره بر همه امور شهروندان حاکم می شود.
ترس از زندان، ترس از شکنجه، ترس از مرگ، ترس از دست دادن دوستان، خانواده و دارایی ها، ترس معاش، ترس از فقر، ترس از انزوا، ترس از شکست.
در این زمان موذی ترین نوع ترس، خود را به شکل عقل سلیم معرفی می کند یا نقاب “فرزانگی و هوشمندی” به چهره می زند.
ترس، با تظاهر به خردمندی، حرکات کوچک و روزمره را که به کرامت انسان حرمت می گذارد، محکوم می کند و جسارت های کوچکِ ناشی از احترام به خود را احمقانه و مسخره می داند.
برای مردمی که زیر فشار آهنین حکومت های سرکوب گر زندگی کرده اند، رهایی از بخار بدبوی ترس آسان نیست.
با این همه حتا در ترسناک ترین حکومت های آهنینی که جسارت و پروای آدم ها را تحلیل می برند، شجاعت بارها و بارها دوباره قد علم می کند و بر می خیزد، چرا که ترس، حالت طبیعی انسان متمدن نیست.”
