سالگرد جنبش دانشجویی 18 تیر را گرامی بداریم

پانزده سال از جنبش دانشجویی 18 تیر سپری شد اما این جنبش همچنان زنده و پوینده است. زیرا جنبش 18 تیر ، دارای هویتی متفاوت بود. رهبری ان به دست دانشجویان و جوانانی بود که به لحاظ تاریخی متفاوت از نسل های کهنه تر می اندیشیدند. ان ها نه به دنبال خشونت طلبی و به اصطلاح جنگ های چریکی اما به واقع خشونت طلبانه و تروریستی بودند و نه به دنبال سیاست ورزی هایی که جز چانه زنی برای تامین منافع طبقات یا صنوف برتر جامعه است، نه الیگارشی خاصی را نمایندگی می کردند و نه حافظ منافع طبقاتی بودند و نه این که بخواهند نوع خاصی از ایدئولوژی را تبلیغ نمایند یا به دنبال حکومت های منسوخ شده و از تاریخ افتاده ی تئوکراتیک باشند. در عین حال که از منافع توده ها و تمامیت جامعه دفاع می کردند و به این معنا ،سوسیال بودند اما به واقع ازادی خواهی، خواسته ی اولیه و رویای ان ها بود و به این معنا دارای اندیشه ی ازادیخواهانه و لیبرالی بودند.
بنا بر این روش مبارزه ی مسالمت امیز را برگزیدند و تظاهرات خیابانی را بار دیگر در فضای سیاسی-اجتماعی زنده کردند. شرکت کنندگان در جنبش دانشجویی 18 تیر 78 در عین حال طلایه دار جنبشی بودند که پس از انقلاب بهمن 57و طی نزدیک به دو دهه که از پیروزی انقلاب می گذشت، مایوس از ناکامی انقلاب در رسیدن به هدف اصلی اش که ازادی و دموکراسی بود، دست به اعتراض زدند تا با صدای بلند اعلام کنند که از دیکتاتوری مذهبی متنفر هستند و می خواهند جامعه و حکومتی سکولار،ازاد و دموکراتیک داشته باشند و نیاز به ولی یا قیم ندارند.
اگر جنبش سبز 22 خرداد 88 که درست 10 سال پس از 18 تیر 78 اتفاق افتاد را با جنبش دانشجویی 18 تیر مقایسه کنیم بهتر به اهداف، خواسته ها و رهبری جنبش دانشجویی به عنوان یک جنبش اصیل پی خواهیم برد. در حالی که جنبش سبز 88 به راحتی از سوی اصلاح طلبان دینی مصادره و استحاله شد ودر نمایش انتخابات اخیر اعتبار ان برای رسیدن به قدرت به قصد کارامد نشان دادن اصلاح طلبی دینی به حراج گذاشته شد ، اما جنبش 18 تیر همچنان یک جنبش مستقل از جناح های قدرت و همچون یک سرمشق ازادیخواهانه و رهایی بخش برای جامعه ی سیاسی-مبارزاتی ایران باقی مانده است. هیچ یک از رهبران شناخته شده ی ان با حکومت یا جناح هایی از ان سازش نکرده و هیچ گاه این جنبش خودش را در قدرت منحل ننموده و همواره بر خواسته های تاریخی اش که خواست ملت ایران از انقلاب مشروطه،نهضت ملی به رهبری دکتر مصدق و انقلاب بهمن 57 تا کنون بوده اما توسط قدرت طلبان و منفعت خواهان ، پس از هرسه انقلاب به انحراف کشانده شد، تاکید داشته است.
طنز تلخ تاریخی است که فردی که اینک به نمایندگی از سوی اصلاح طلبان دینی به عنوان رییس جمهوری سکتاریستی اسلامی (و نه رییس جمهوری ایران) معرفی می شود در سال 78 از سرکوب گران جنبش دانشجویی 18 تیر بود و رییس جمهور وقت که رهبری اصلاحات دینی را بر عهده دارد، در ان زمان برای سرکوب جنبش دانشجویی 18 تیر با دیکتاتوری دینی حاکم همدستی کرد و تلخ تر این که هیچ یک از ان ها از اقدام خود ابراز پشیمانی نکرده، اما گروهی نا اگاه یا منفعت خواه با این توجیه غیر منطقی که هرکس ممکن است اشتباهی کرده باشد ،در صدد توجیه خیانت انان به دانشجویان و مردم بر امده اند. باید از این توجیه گران پرسیده شود که ایا انان از ملت به دلیل این خیانت تاریخی پوزش خواهی کرده اند؟و این به دلیل رقابت منفی اصلاح طلبان دینی با یک جنبش سکولار-دموکراسی خواه و مستقل بوده و این رقابت منفی ان ها ادامه ادامه خواهد داشت ، برای این که بخوبی می دانند که سکولار-دموکراسی خواهی راه جامعه و حکومت اینده ی ایران خواهد بود.
اگر چه در جنبش سبز سال 88 جنبش دانشجویی و جنبش دموکراسی خواهی ملت ایران با اصلاح طلب های دینی در بستری یگانه به قصد دفاع از حقوق شهروندان همکاری کرد اما این جنبش هیچ گاه بر سر خواسته ها و استقلال خود با هیچ یک از جریان های قدرت ،مصالحه نکرده و نخواهد کرد. همچون پرومیته، مشعل دار ازادی خواهی، عدالت طلبی، دموکراسی خواهی ،سکولاریزم و نفی هر گونه تبعیض عقیدتی، جنسیتی، نژادی، طبقاتی و صنفی خواهد ماند.
اگر چه در وضعیت فعلی حاکمیت دینی با شیوه ی پلیسی-امنیتی هر حرکت ازادیخواهانه را سرکوب می کند اما جنبش دموکراسی خواهی با سرمشق قرار دادن جنبش 18 تیر منتظر فرصت است تا خواست تاریخی ملت ایران را محقق سازد. حاکمیت مذهبی در ایران به خوبی می داند که هیچ سرانجامی ندارد و مجبور است سیاست سرکوب و سرنیزه را ادامه دهد و گرنه به سرنوشت دولت اسلام گرای مصر و حتا ترکیه گرفتار خواهد شد و می شود.
خوشبختانه در همین نمایش انتخاباتی اخیر که جناح های اصلاح طلب دینی برای تحقق حماسه ی سیاسی مورد نظر دیکتاتوری حاکم، به ساخت و پاخت با دیکتاتوری دست زده و بخشی از نیرو های ازادیخواه را به پای صندوق های وابستگی و سیه روزی کشاندند، اما بخش وسیعی از توده ها به ویژه طبقه ی متوسط و اگاه کلان شهر ها به ویژه تهران بزرگ، از شرکت در این نمایش خود داری کرده و بار دیگر به هر دو یعنی دیکتاتوری و ریاکاری مذهبی، پاسخ منفی دادند و بر سر پیمان خود با شهدای راه ازادی باقی ماندند.
جا دارد از همه ی شهدای راه ازادی به ویژه شهدای 18 تیر همچون عزت ابراهیمی نژاد و اکبر محمدی و دیگر شهیدانی چون ندا،سهراب،هدا صابر و ستار بهشتی یاد کنیم. همچنین تلاش های همه ی مبارزان راه ازادی به ویژه زندانیان سیاسی و دانشجویان دربند را پاس بداریم و ازادی زندانیان سیاسی را در راس مطالبات خود قرار بدهیم.
در این راه فقط باید به نیروی ملت تکیه داشته باشیم و از جناح های حاکم هیچ انتظاری نداشته باشیم .اگر چه از فرصت های ناشی از جنگ قدرت و شکاف در حاکمیت می توان به نفع جنبش دموکراسی خواهی بهره برد. سیاستی که طی دو دهه ی سال گذشته همواره مد نظر جنبش دموکراسی خواهی بوده و نتایج خوبی نیز داشته است. اما کسانی که به جای تکیه بر نیروی رهایی بخش ملی یا استفاده از فرصت های مورد اشاره در بالا به صاحبان قدرت برای دست یابی به حقوق اساسی متوسل می شوند، مدت زمانی است که تلاش می کنند در مسیر جنبش رهایی بخش انحراف ایجاد کنند و البته هیچ گاه موفق نخواهند شد. کسانی که به هر دلیل نهاد های به ظاهر انتخابی اما به و اقع استصوابی و غیر دموکراتیک را نماینده یا نمایندگان ملت خطاب می کنند یا نا اگاه هستند که باید به مرور اگاه شوند و یا اصولا به مبانی اعلامیه ی جهانی حقوق بشر و الحاقیه های ان هیچ تعهدی ندارند. مسیر دموکراسی خواهی سکولار، مبتنی بر اعلامیه ی مذکور ، مسیری است که جنبش دانشجویی 18 تیر 78 طی کرد و رهبران و حامیان و فعالان ان جنبش همواره بر ان تاکید کرده و می کنند.
گسسته باد زنجیر استبداد-زنده باد ازادی-برقرار باد دموکراتسی
15/تیر ماه/1392 خورشیدی
ایران/تهران.

پانزده سال از جنبش دانشجویی 18 تیر سپری شد اما این جنبش همچنان زنده و پوینده است. زیرا جنبش 18 تیر ، دارای هویتی متفاوت بود. رهبری ان به دست دانشجویان و جوانانی بود که به لحاظ تاریخی متفاوت از نسل های کهنه تر می اندیشیدند. ان ها نه به دنبال خشونت طلبی و به اصطلاح جنگ های چریکی اما به واقع خشونت طلبانه و تروریستی بودند و نه به دنبال سیاست ورزی هایی که جز چانه زنی برای تامین منافع طبقات یا صنوف برتر جامعه است، نه الیگارشی خاصی را نمایندگی می کردند و نه حافظ منافع طبقاتی بودند و نه این که بخواهند نوع خاصی از ایدئولوژی را تبلیغ نمایند یا به دنبال حکومت های منسوخ شده و از تاریخ افتاده ی تئوکراتیک باشند. در عین حال که از منافع توده ها و تمامیت جامعه دفاع می کردند و به این معنا ،سوسیال بودند اما به واقع ازادی خواهی، خواسته ی اولیه و رویای ان ها بود و به این معنا دارای اندیشه ی ازادیخواهانه و لیبرالی بودند.
بنا بر این روش مبارزه ی مسالمت امیز را برگزیدند و تظاهرات خیابانی را بار دیگر در فضای سیاسی-اجتماعی زنده کردند. شرکت کنندگان در جنبش دانشجویی 18 تیر 78 در عین حال طلایه دار جنبشی بودند که پس از انقلاب بهمن 57و طی نزدیک به دو دهه که از پیروزی انقلاب می گذشت، مایوس از ناکامی انقلاب در رسیدن به هدف اصلی اش که ازادی و دموکراسی بود، دست به اعتراض زدند تا با صدای بلند اعلام کنند که از دیکتاتوری مذهبی متنفر هستند و می خواهند جامعه و حکومتی سکولار،ازاد و دموکراتیک داشته باشند و نیاز به ولی یا قیم ندارند.
اگر جنبش سبز 22 خرداد 88 که درست 10 سال پس از 18 تیر 78 اتفاق افتاد را با جنبش دانشجویی 18 تیر مقایسه کنیم بهتر به اهداف، خواسته ها و رهبری جنبش دانشجویی به عنوان یک جنبش اصیل پی خواهیم برد. در حالی که جنبش سبز 88 به راحتی از سوی اصلاح طلبان دینی مصادره و استحاله شد ودر نمایش انتخابات اخیر اعتبار ان برای رسیدن به قدرت به قصد کارامد نشان دادن اصلاح طلبی دینی به حراج گذاشته شد ، اما جنبش 18 تیر همچنان یک جنبش مستقل از جناح های قدرت و همچون یک سرمشق ازادیخواهانه و رهایی بخش برای جامعه ی سیاسی-مبارزاتی ایران باقی مانده است. هیچ یک از رهبران شناخته شده ی ان با حکومت یا جناح هایی از ان سازش نکرده و هیچ گاه این جنبش خودش را در قدرت منحل ننموده و همواره بر خواسته های تاریخی اش که خواست ملت ایران از انقلاب مشروطه،نهضت ملی به رهبری دکتر مصدق و انقلاب بهمن 57 تا کنون بوده اما توسط قدرت طلبان و منفعت خواهان ، پس از هرسه انقلاب به انحراف کشانده شد، تاکید داشته است.
طنز تلخ تاریخی است که فردی که اینک به نمایندگی از سوی اصلاح طلبان دینی به عنوان رییس جمهوری سکتاریستی اسلامی (و نه رییس جمهوری ایران) معرفی می شود در سال 78 از سرکوب گران جنبش دانشجویی 18 تیر بود و رییس جمهور وقت که رهبری اصلاحات دینی را بر عهده دارد، در ان زمان برای سرکوب جنبش دانشجویی 18 تیر با دیکتاتوری دینی حاکم همدستی کرد و تلخ تر این که هیچ یک از ان ها از اقدام خود ابراز پشیمانی نکرده، اما گروهی نا اگاه یا منفعت خواه با این توجیه غیر منطقی که هرکس ممکن است اشتباهی کرده باشد ،در صدد توجیه خیانت انان به دانشجویان و مردم بر امده اند. باید از این توجیه گران پرسیده شود که ایا انان از ملت به دلیل این خیانت تاریخی پوزش خواهی کرده اند؟و این به دلیل رقابت منفی اصلاح طلبان دینی با یک جنبش سکولار-دموکراسی خواه و مستقل بوده و این رقابت منفی ان ها ادامه ادامه خواهد داشت ، برای این که بخوبی می دانند که سکولار-دموکراسی خواهی راه جامعه و حکومت اینده ی ایران خواهد بود.
اگر چه در جنبش سبز سال 88 جنبش دانشجویی و جنبش دموکراسی خواهی ملت ایران با اصلاح طلب های دینی در بستری یگانه به قصد دفاع از حقوق شهروندان همکاری کرد اما این جنبش هیچ گاه بر سر خواسته ها و استقلال خود با هیچ یک از جریان های قدرت ،مصالحه نکرده و نخواهد کرد. همچون پرومیته، مشعل دار ازادی خواهی، عدالت طلبی، دموکراسی خواهی ،سکولاریزم و نفی هر گونه تبعیض عقیدتی، جنسیتی، نژادی، طبقاتی و صنفی خواهد ماند.
اگر چه در وضعیت فعلی حاکمیت دینی با شیوه ی پلیسی-امنیتی هر حرکت ازادیخواهانه را سرکوب می کند اما جنبش دموکراسی خواهی با سرمشق قرار دادن جنبش 18 تیر منتظر فرصت است تا خواست تاریخی ملت ایران را محقق سازد. حاکمیت مذهبی در ایران به خوبی می داند که هیچ سرانجامی ندارد و مجبور است سیاست سرکوب و سرنیزه را ادامه دهد و گرنه به سرنوشت دولت اسلام گرای مصر و حتا ترکیه گرفتار خواهد شد و می شود.
خوشبختانه در همین نمایش انتخاباتی اخیر که جناح های اصلاح طلب دینی برای تحقق حماسه ی سیاسی مورد نظر دیکتاتوری حاکم، به ساخت و پاخت با دیکتاتوری دست زده و بخشی از نیرو های ازادیخواه را به پای صندوق های وابستگی و سیه روزی کشاندند، اما بخش وسیعی از توده ها به ویژه طبقه ی متوسط و اگاه کلان شهر ها به ویژه تهران بزرگ، از شرکت در این نمایش خود داری کرده و بار دیگر به هر دو یعنی دیکتاتوری و ریاکاری مذهبی، پاسخ منفی دادند و بر سر پیمان خود با شهدای راه ازادی باقی ماندند.
جا دارد از همه ی شهدای راه ازادی به ویژه شهدای 18 تیر همچون عزت ابراهیمی نژاد و اکبر محمدی و دیگر شهیدانی چون ندا،سهراب،هدا صابر و ستار بهشتی یاد کنیم. همچنین تلاش های همه ی مبارزان راه ازادی به ویژه زندانیان سیاسی و دانشجویان دربند را پاس بداریم و ازادی زندانیان سیاسی را در راس مطالبات خود قرار بدهیم.
در این راه فقط باید به نیروی ملت تکیه داشته باشیم و از جناح های حاکم هیچ انتظاری نداشته باشیم .اگر چه از فرصت های ناشی از جنگ قدرت و شکاف در حاکمیت می توان به نفع جنبش دموکراسی خواهی بهره برد. سیاستی که طی دو دهه ی سال گذشته همواره مد نظر جنبش دموکراسی خواهی بوده و نتایج خوبی نیز داشته است. اما کسانی که به جای تکیه بر نیروی رهایی بخش ملی یا استفاده از فرصت های مورد اشاره در بالا به صاحبان قدرت برای دست یابی به حقوق اساسی متوسل می شوند، مدت زمانی است که تلاش می کنند در مسیر جنبش رهایی بخش انحراف ایجاد کنند و البته هیچ گاه موفق نخواهند شد. کسانی که به هر دلیل نهاد های به ظاهر انتخابی اما به و اقع استصوابی و غیر دموکراتیک را نماینده یا نمایندگان ملت خطاب می کنند یا نا اگاه هستند که باید به مرور اگاه شوند و یا اصولا به مبانی اعلامیه ی جهانی حقوق بشر و الحاقیه های ان هیچ تعهدی ندارند. مسیر دموکراسی خواهی سکولار، مبتنی بر اعلامیه ی مذکور ، مسیری است که جنبش دانشجویی 18 تیر 78 طی کرد و رهبران و حامیان و فعالان ان جنبش همواره بر ان تاکید کرده و می کنند.
گسسته باد زنجیر استبداد-زنده باد ازادی-برقرار باد دموکراتسی
15/تیر ماه/1392 خورشیدی
ایران/تهران.